Υπάρχει μια νοσηρή προδιάθεση, να ψάχνουμε να βρίσκουμε κενά ή ατέλειες λόγων και πράξεων και αυτές να τις ενοχοποιούμε συνδέοντας άμεσα αυτές να τις ενοχοποιούμε συνδέοντας άμεσα αυτές με το υποκείμενο που τις εκστόμισε ή τις έπραξε.
Χωρίς καμία βάσανο ανεύρεσης της αλήθειας ή της πραγματικότητας, που αποδίδουν ή υπολαμβάνουν οι λόγοι αυτοί ή οι πράξεις.
Στοχοποιούμε μια ενοχοποιητική εκδοχή, δεν ερευνούμε τα γεγονότα, ούτε τους αποδίδουμε τη σημασία που πραγματικά έχουν και αποδεχόμαστε τη δυσμενή άποψη για τον στοχοποιημένο.
Αυτό δεν είναι απαραίτητο να εκφράζει την αλήθεια των πραγμάτων. Αρκεί να δημιουργεί κλίμα δυσμένειας και απαξίωσης. Αρκεί να ενοχοποιείται αυτός που θέλουμε να εξοντώσουμε πολιτικά, Λέγε- λέγε στο τέλος κάτι μένει. Σημασία έχει η εντύπωση. Η εικόνα που επαναλαμβάνεται ως μορφή, ως επονείδιστη πράξη, ως παράνομη πράξη, ως κακουργηματική πράξη.
Ναι, αλλά υπάρχει και δικαιοσύνη. Όποιος θίγεται να προσφύγει σ΄ αυτήν για να δικαιωθεί, αν είναι αθώος.
Κατά κανόνα αυτό συμβαίνει. Αλλά όταν έρχεται αργά, έχουν μείνει οι παραποιημένες εντυπώσεις. Κανείς δεν μαθαίνει την αθώωση, στη μνήμη μένει η ρετσινιά, που αν πέτυχε το σκοπό της, δεν ανατρέπεται στην ανθρώπινη συνείδηση και ας αποδειχθεί εσφαλμένη.
Γι΄ αυτό στις περιπτώσεις αυτές μιλάμε για “Δολοφονίες χαρακτήρων”, που είναι η πιο ειδεχθής πράξη της ανθρώπινης βούλησης.
Αυτές οι συμπεριφορές και καταστάσεις δεν συνιστούν πρόοδο στην υποτιθέμενη προηγμένη εποχή μας. Μας γυρίζουν αιώνες πίσω. Στα ανήμερα, βασανιστικά πάθη, όπου η αγραμματοσύνη και ενστικτώδης βίος κυριαρχούσαν.
Αλοίμονο στους νέους, που κυριαρχείται το μυαλό τους από μίσος και μονομέρεια, που τους οδηγεί σε εγκληματικά λάθη. Χωρίς περίσσευμα ψυχής.
Αλλά φιλοδοξία της νέας γενιάς δεν είναι της Φραγκογιαννούς τα πάθη. Η νέα γενιά μπορεί και πρέπει να ξεπεράσει τις μικρότητες των παθών για να προσδοκά ένα αντάξιο της μέλλον. Και τα πάθη του αναχρονισμού ας περιμένουν. Η πρόοδος και η προκοπή της Πατρίδας και της κοινωνίας μας δεν μπορεί να περιμένει.