Με τα μάτια και γραπτά των συντελεστών της.
Το ιστορικό Έθνος των Ελλήνων στη διαχρονική του πορεία επεκτάθηκε επί Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του ( Ελληνιστική Εποχή) στην Ανατολή και στην Αφρική, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, αναβίωσε στην πατρογονική του εστία και στο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος, όπου ιδρύθηκε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, επεβλήθη πολιτιστικά και κοινωνικά, στους λαούς του Βυζαντίου, εις τρόπον ώστε να αποδεχθούν ή μιμηθούν τον ανώτερο τρόπο ζωής τους και να επιβάλουν την Ελληνική Γλώσσα σε όλο το Βυζάντιο, η οποία ωμιλείτο και προ τού Ιουστινιανού και με κατάληξη να αποτελέσει την επίσημη γλώσσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας επ. Αυτοκράτορος Ηρακλείου ( 637 μ.χ) έως το τέλος αυτής και επί χίλια σχεδόν χρόνια.
Χαρακτηριστικό της επικράτησης του Ελληνικού Πνεύματος στο Βυζάντιο είναι ότι επέβαλε τον πολιτισμό και τη γλώσσα του από το 330 μ.χ. Μεταμορφώνοντας αυτό προοδευτικά σε Βυζαντινή Ελληνική Χριστιανική Αυτοκρατορία.
Ο εξελληνισμός αυτός είχε καταστεί αποδεκτός και από τους αυτοκράτορες που είχαν Ρωμαϊκή συνείδηση και μάλιστα από του Ιουστινιανού, ο οποίος εις το προοίμιο μιας ”Νεαράς” ( Νόμου) γράφει στην ελληνική γλώσσα: ” Ου τη πατρίω γλώττη τον νόμον συνεγράψαμεν, αλλά τη κοινή τε και Ελλάδι, ώστε γνώριμον είναι τοις υπηκόοις”.
Η Ελληνική γλώσσα επί Θεοδοσίου Β: ( 439 μ.χ) αναγνωρίστηκε ως επίσημη ισότιμη γλώσσα με τη Λατινική και επί Ηρακλείου ( 637 μ.μ.) αναγνωρίστηκε ως η μόνη επίσημη γλώσσα του Βυζαντινού Κράτους. ( ίδετε Γ. Καζάκου Έθνους Ελλήνων Εγκόλπιον, σελ 113 επ).
Από τότε λέγει ο Δ. Φωτιάδης ολοκληρώθηκε ο εξελληνισμός του Κράτους του Βυζαντίου. ( Δ. Φωτιάδης: Η Επανάσταση του ”21 τ.Α. Σελ. 82-85).
Το 1453 κατεκτήθη το Βυζάντιο από τους Οθωμανούς , με τελευταίο αυτοκράτορα τον Έλληνα, Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και το Έθνος των Ελλήνων υποδουλώθηκε στους Τούρκους, όπως και οι άλλοι Λαοί του Βυζαντίου.
Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Οι Έλληνες από τη στιγμή που υποδουλώθηκαν, ποτέ δεν πίστεψαν, ότι θα μείνουν σε καθεστώς δουλείας και αμέσως έπλασαν διάφορους μύθους όπου κατέθεταν την βεβαιότητα τους ότι αυτή είναι μια προσωρινή κατάσταση και ότι ” π ά λ ι μ ε χ ρ ό ν ι α κ α ι κ α ι ρ ο ύ ς π ά λ ι δ ι κ ά μ α ς θ α ‘ν α ι”.
Έτσι οι γενιές των Ελλήνων από στόμα σε στόμα μετέφεραν τους πόθους και τις επιθυμίες τους με ιστορίες για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά, για το δισκοπότηρο της Αγίας Σοφίας, για τα ψάρια του Μπαλουκλή και χιλιάδες αλλά ιστορήματα, που ξανάφερναν τους Έλληνες στην Πόλη.
Τα ιστορήματα αυτά, εκάλυπταν με αληθοφάνεια και ζωντάνια, οι πνευματικές κατακτήσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Βυζάντιο κυρίως στο ποιοτικό περιεχόμενο των ψαλμών και τη βυζαντινή μουσική επένδυσή τους.
Με τα όνειρα αυτά ζούσαν από γενιά σε γενιά οι υπόδουλοι Έλληνες, χωρίς και να σταματήσουν εξεγέρσεις και μικροεπαναστάσεις κατά του τυράννου και διατηρούσαν αλώβητοι την εθνική τους συνείδηση παρ’ όλες τις προσπάθειες των Οθωμανών να τους εξισλαμίσουν, γεγονός που επέτυχαν σε πολλές περιπτώσεις εκουσίως και βιαίως με τη στρατολόγηση γενιτσάρων.
Έτσι το Έθνος που προϋπήρχε επί αιώνες διατηρήθηκε παρά την υποδούλωσή του και η Εθνεγερσία του 1821 αποτελεί απόδειξη της διαχρονικής συνέχειας του.
Είναι ν’ απορεί κανείς αναζητώντας το κίνητρο των Εθνομηδενιστών, που βάλθηκαν να θεωρούν ότι ως το 1800 υπήρχε μόνον πολιτισμική κοινότητα και όχι Έθνος Ελλήνων. Αυτό που επιχείρησαν να κάνουν οι Σλαύοι και οι Ευρωπαίοι με τον Φελμεραυερ το καταλαβαίνω. Αλλά από τους σημερινούς Έλληνες δεν το εννοώ, εάν θεωρούν και τους εαυτούς τους ως Έλληνες.
Ας δούμε, ‘όμως, τι ήθελαν και τι σκέπτονταν και γιατί πολέμησαν για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού, οι ίδιοι οι αγωνιστές της Επανάστασης.
Νομίζω οι πιο γνήσιες, απόλυτες, έγκυρες και αυθεντικές πηγές, είναι οι λέξεις , οι πράξεις και τα διανοήματα των ελευθερωτών προγόνων μας.
Τόσον προ της Επαναστάσεως, όσον και μετ’ αυτήν.
ΠΡΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
● Ο κορυφαίος λόγιος του Ελληνικού προεπαναστατικού διαφωτισμού υπήρξε ο Αδαμάντιος Κοραής. Αυτός υπήρξε κήρυκας της Ελληνικότητας των υποδούλων και αποκαλούσε πάντοτε αυτούς με το όνομα ” Έλληνες”.
Ο λόγος του περί ” Ελευθερίας” στην Ελληνική Νομαρχία, όπου ζητεί ενδυνάμωση για να εκφράσει τα κάλλη της Ελευθερίας στους απογόνους των ελευθέρων προγόνων μας και το ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΡΙΟΝ ( 1801) , όπου βάζει στο στόμα του την ίδια τη μητέρα Πατρίδα, ως μητέρα καθενός Έλληνα και αναθεματίζει τη διχόνοια που κατέστησε ” τους μεγαλόψυχους Έλληνες μικρόψυχους” , ” από σοφούς άφρονες” κ.λ.π.
● Όταν η Επανάσταση του 1770, με την υποκίνηση της Ρωσίας, μέσω των Ορλώφ κατεστάλη, έλαμψε στον ορίζοντα το άστρο του ΡΗΓΑ Βελεστινλή. Σταχυολογούμε φράσεις από το Θούριο του Ρήγα, που έχει κακοποιηθεί από την αριστερή επιλεκτική προπαγάνδα:
” Λαός απόγονος των Ελλήνων”, ” Την Ελληνίδα”, ” Έλλην”, ” Ελληνική διάλεκτον”, ” Ελληνικός κάλαμος”, ” Ελλάδα”, ” Όλοι οι Νόμοι εις την απλήν των Ελλήνων γλώσσα”, ” Kάλλιο για την Πατρίδα κανένας να χαθεί”, ” Σας κράζει η Ελλάς, σας θέλει, σας πονά”.
Επίσης διαβάζουμε και το κείμενο ” Ύμνος Πατριωτικός της Ελλάδος και όλης της Γρακιάς προς ξαναπόκτησιν της αυτών Ελευθερίας” του ιδίου.
Στην ίδια περίοδο πολλοί αξιόλογοι Έλληνες συγγραφείς αναδείχθηκαν και προέβαλαν ανάλογο πνεύμα , είτε επηρεασμένοι από το δυτικό πνεύμα είτε από τον κλασσικισμό του 18ου αιώνα, όπως οι Ι. Μοισιοδάκας, Δημ. Καταρτζής, Δημ. Φιλιππίδης, Δημ. Κωνσταντάς, Γ. Ζαβίρας, Αθαν. Κομνηνός, Υψηλάντης κ.α.
● Πάντως στο τέλος του 18ου αιώνα και στις αρχές του 19ου αιώνα, πρωταγωνίστησαν στην προετοιμασία της Επανάστασης, με ίδρυση σχολείων, με έκδοση βιβλίων, εκτός από τον Αδαμάντιο Κοραή, και οι Νεόφυτος Δούκας, Αθαν. Πάριος, Κων. Κούμας, Αθαν. Ψαλλίδας και ο Άνθιμος Γαζής.
Όλοι επικαλούμενοι την Ελληνικότητα τους, αγωνίζονται για την απελευθέρωση των Ελλήνων από τον ζυγό της Τουρκίας.
● Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ιδρύθηκε στην Οδησσό στις 14-9-1814. Στα κείμενα της ομιλεί ευθέως για Έλληνες που είναι εραστές της Ελευθερίας και της Πατρίδος, θέλει η σύνθεση της να γίνεται από Έλληνες φιλοπάτριδες και μέσα στους σκοπούς της είναι η καλυτέρευση του Έθνους κ.λ.π.
Για Έλληνες και για Έθνος Ελλήνων προετοίμασε τον αγώνα η Φιλική Εταιρεία.
● Ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα ανέδειξε η Φιλική Εταιρεία τον Έλληνα πρίγκηπα Αλέξανδρο Υψηλάντη, στρατηγό του Ρωσικού Στρατού.
Εις την προκήρυξη του ο Υψηλάντης γράφει ως σύνθημα: ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ και στην διακήρυξη για την έναρξη της Επανάστασης στις 24-2-1821 γράφει: ‘‘ Ήλθεν η ώρα, ώ άνδρες Έλληνες……… να καλέσωμε ώ ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες την Ελευθερίαν εις την κλασσικήν γην της Ελλάδος”.
Και έσπευσε όλη η οικογένεια Υψηλάντη να στρατευθεί στον αγώνα των Ελλήνων για την Ελευθερία τους και μαζί τους ο Ιωάννης Βαρβάκης, ο Σταμ. Κουμπάρης, ο Παν. Σέκερης και άλλοι.
Και όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης εζήτησε από την μητέρα του τα χρυσαφικά της για τις ανάγκες του αγώνα, εκείνη του απάντησε: Τι λες παιδί μου, εγώ δίνω στον αγώνα τα παιδιά μου και θα κρατήσω τα χρυσαφικά μου;
Έτσι σκέπτονταν οι πρόγονοι μας που αποτίναξαν το βάρβαρο ζυγό της δουλείας και μας χάρισαν την εθνική μας ελευθερία.
● Την Ελληνικότητα τους αναγνωρίζουν και επικαλούνται οι σκλάβοι της Τουρκίας και όλα τα χρόνια της υποδούλωσης τους, αλλά ιδιαίτερα και τα 300 χρόνια του Βυζαντίου πριν από την άλωση της Πόλης.
● Γράφει ο Ν. Σβορώνος ( Ανάλεκτα …..155-156) για το ” βασίλειο της Νίκαιας” και το ” δεσποτάτο του Μορέως ” (1204 και μετά): ” παίρνουν καθαρά και σαφέστερα εθνικό χαρακτήρα και έχουν συνείδηση ότι ανήκουν στο γένος των Ελλήνων”.
● Στις αρχές του 15ου αιώνα ο Γεώργιος Γεμιστός- Πλήθων, από τους μεγαλύτερους τότε φιλοσόφους της Ευρώπης, γράφει σε Υπόμνημα που απέστειλε στον ” βασιλέα Εμμανουήλον” ( Παλαιολόγον): ” Έλληνες εσμεν ώ ηγείσθε τε και βασιλεύετε ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί” ( Π.Κανελλοπούλου: η Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος, τομ. 2 σελ. 27).
● Ο Μάρκος Ευγενικός,
είχε μια χαρακτηριστική έκφραση για την Ελληνικότητα των Βυζαντινών: ” κορυφή της καθ’ ημάς Οικουμένης η Ελλάς, οφθαλμός δε ή του Πέλοπος ( γη)”,( Ν. Σβορώνου, Ανάλεκτα 159).
● Από την εποχή εκείνη έχομε χιονοστιβάδα επιλογής αρχαίων ονομάτων για την ονομασία των παιδιών τους ( Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης κ.λ.π) και ακόμη αργότερα έχομε αγιογραφήσεις Ναών με απεικόνιση ως Αγίων αρχαίων σοφών για να θυμίζουν στους ραγιάδες τις εθνικές και πολιτιστικές ρίζες τους όπως στο νάρθηκα Προφήτη Ηλία στη Σιάτιστα, όπου απεικονίζονται ως άγιοι ” ο σοφός Πλάτων” , ” ο σοφός Θουκυδίδης” ( ίδετε και βιβλίο μου ΕΘΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ, με άνω φωτογραφία, σελ 144).
● Ο ΠατροΚοσμάς ο Αιτωλός,
( 1714-79) αναζητεί σχολείο Ελληνικό και γράφει στις ” διδαχές ” του: Καλύτερα να έχει σχολείο Ελληνικό, παρά να έχει βρύσες και ποταμούς….. Γιατί….. το σχολείο ποτίζει την ψυχή, το σχολείο ανοίγει εκκλησίες, το σχολείο ανοίγει μοναστήρια…..” ( I.B. Mενούνος: Κοσμά του Αιτωλού ” Διδαχές” , διδακτ. ,διατριβή, σελ 142).
● Ο Γιάννης Κορδάτος, γράφει για το συμβιβασμό χριστιανικής πίστης και Εθνικής Ελληνικής Ιδέας μετά το 1204 και μετά την άλωση της Πόλης ( 1453) : ” Η Χριστιανική τους συνείδηση συμβιβάζεται τώρα απόλυτα με την αντίληψη τους ότι είναι Έλληνες. Έτσι, ο Χριστιανισμός παίρνει και πολιτικό περιεχόμενο, μια και ο κατακτητής είναι αλλόθρησκος. Θρησκεία και Εθνισμός ταυτίζονται και ο σταυρός ( εκτός από θρησκευτικό) γίνεται σύμβολο πολιτικοεθνικό’‘ ( Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας…………..ΙΧ 40).
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
● Τα απομνημονεύματα του Θεοδ. Κολοκοτρώνη στον Γ. Τερτσέτη, αποκαλύπτουν την πίστη, την πεποίθηση και την αποφασιστικότητα των Ελλήνων για την Ελευθερία τους. Δεν παρέλειπε να τους προσφωνεί” βρε Έλληνες, βρε Έλληνες” ,για να αναμιμνήσκονται των αρχαίων προγόνων τους και να μην χάνουν την πίστη τους στον αγώνα για την ελευθερία τους.
Δεν παρέλειπε να τους θυμίζει για λόγους ψυχολογικούς και ενθαρρυντικούς τη φράση ότι ” Ο Θεός έβαλε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος και δεν την παίρνει πίσω”.
Ο Κολοκοτρώνης μας θυμίζει όσα είπε στον Άγγλο αντιναύαρχο Χάμιλτων: Ελευθερία ή Θάνατος. Συμβιβασμό δεν κάνουμε με τους Τούρκους……….ο Βασιλεύς μας δεν συμβιβάστηκε. Ούτε η φρουρά του ούτε τα κάστρα του.
Και όταν τον ρώτησε ο Χάμιλτων ποια είναι αυτά απάντησε: οι κλέφτες και η Μάνη, το Σούλι και τα βουνά.
Αυτό ήταν το πνεύμα των αγωνιστών του 1821. Ελευθερία ή Θάνατος. Δεν υπήρχε άλλη λύση ή απόφαση για κανέναν Έλληνα. Ούτε υπήρχε διάσταση γνώμης ή διαφορά άλλη μεταξύ των επαναστατών.
Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης στην περίφημη ομιλία του στην Πνύκα, το 1838 προς τους νέους μεταξύ άλλων κατέληξε: ” Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την Επανάσταση δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσο είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις……… αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας ή επιθυμία της Ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς μ α ς και όλοι , και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπετάνιοι ακι οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση.
Ο επαναστατικός πυρετός κατέλαβε το υπόδουλο Γένος όλο, χωρίς διακρίσεις, που ψάχνουν να βρουν οι εκτροφείς της υποταγής. Αγωνίζονταν για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία.
● Στον Μαραθώνα και στις Θερμοπύλες αναφέρεται η προκήρυξη για την Επανάσταση του Αλέξανδρου Υψηλάντη ( 24-2-1821) και το σύμβολο ” Εν τούτω νίκα” με το σταυρό στη σημαία, για να τονίσει την Ορθόδοξη πίστη, έναντι των βαρβάρων αλλοθρήσκων, στον αγώνα για την Ελευθερία της Ελλάδας!
● ” Για το Χριστό και τον Λεωνίδα ” αγωνιζόμαστε, γράφει η προκήρυξη του Σαλώνων Ησαΐα και του Αθανάσιου Διάκου που δημοσιεύτηκε και σε εφημερίδα της Τεργέστης.
● Για μιας ώρας ελεύθερη ζωή θυσιάστηκε ο Αθανάσιος Διάκος.
● Για την ελευθερία και μόνον της Πατρίδας θυσιάστηκε στο Μανιάκι ο Παπαφλέσσας ( Δικαίος).
● Εκ του Σπαρτιατικού Στρατοπέδου υπογράφει τα κείμενα και επιστολές του ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, υποδηλώνοντας ότι οι Μανιάτες είναι απόγονοι των αρχαίων Σπαρτιατών.
● Ο Νικηταράς στη μάχη του Βελτετσίου εξίσωσε τον αυτό του με τους αρχαίους προγόνους του που πολεμούσαν τους Πέρσες και φώναζε στους δραπέτες σε φυγή Τούρκους πάνω στη μάχη: Σταθείτε μωρέ Περσιάνοι να πολεμήσουμε!( ήρθαν κι αυτοί απ’ την Ανατολή).
● Ο στρατηγός Ι.Μ. Μακρυγιάννης, εκραύγασε επιτιμητικά στους στρατιώτες του, όταν αυτοί θέλησαν να πουλήσουν αρχαία αγάλματα σε ξένους: Μωρέ γ’ αυτά πολεμήσαμε.
● Η Αρχαία Ελλάδα ενέπνευσε τον αγώνα. Η σφραγίδα της Α’ Εθνοσυνελεύσεως της Επιδαύρου απεικονίζει την Αθηνά.
● Το Βυζάντιο θεωρούν πολιτικό τους πρόγονο οι Έλληνες και γι’ αυτό οι πληρεξούσιοι της Α’ Εθνοσυνέλευσης ζητούν να εφαρμοσθεί στα δικαστήρια το Δίκαιο των νόμων των ” αειμνήστων Χριστιανών Αυτοκρατόρων”.: ‘
ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ
● Ο κορυφαίος Τούρκος Ιστορικός Δζεβδέτ πασάς γράφει για την Ελληνική Επανάσταση: ” Η ροπή των Ελλήνων προς Επανάσταση είναι παλαιά. Όταν ο Σουλτάνος Μωάμεθ ο πορθητής, κυρίευσε την Κωνσταντινούπολη, ήτο φυσικόν ότι, εις τας καρδίας των ηττηθέντων και υποταγέντων Ελλήνων, έμεινεν ο πόθος προς επανάκτηση της ανεξαρτησίας και της κρατικής εξουσίας. Δηλαδή, κατά τας ιδέας τους, νόμιμος κυβερνήτης των, ήτο μόνη, ή των Αυτοκρατόρων της Ανατολής, δηλ. Του Βυζαντίου. Επομένως πάσα άλλη Κυβέρνηση, τη θεωρούσαν δεσποτική”.
Και συνεχίζει ο Δζεβδετ: ” Οι Έλληνες τους οποίους οι Φράγκοι ονομάζουν ΓΚΡΕΚ και εμείς Ρωμιούς, είχαν καταστή διάσημοι, σε ολόκληρο τον κόσμο.
Βραδύτερον, όμως, αναφανέντες οι Ρωμαίοι κατέκτησαν όλας τας Ελληνικάς πόλεις, οι δε Έλληνες αναμειχθέντες μετ’αυτών, έλαβον το όνομα Ρωμιοί. Από της εποχής του Κωνσταντίνου μέχρι του Ιουστινιανού επίσημη γλώσσα του Κράτους, ήτο η λατινική. Οι κάτοικοι όμως, όλοι ομιλούν την Ελληνική. Ως εκ τούτου δε, βραδύτερον το Κράτος εχρησιμοποιεί την Ελληνική, η οποία όμως παραφθαρείσα, κατήντησε η σήμερον λελουμένη ρωμαϊκή γλώσσα”.
Εδώ οι ίδιοι οι Τούρκοι ιστορικοί αναγνωρίζουν τη συνεχή ύπαρξη των Ελλήνων, καθ’ όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής και Οθωμανικής αυτοκρατορίας και την γενικευμένη Ελληνομάθεια σε όλη την γνωστή τότε ανατολή.
Είναι απορίας άξιο, πως κάτω από τέτοιου μεγέθους αυθεντικές αποδείξεις της Ελληνικής παρουσίας ( και άλλες που δεν είναι του παρόντος μικρού σημειώματος) οι Ελληνώνυμοι της σήμερον ” ευρίσκουν ” το θράσος για διατύπωση άκριτων απόψεων.
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
● Μετά την επιτυχία της Επανάστασης του 1821 και την απόκτηση ελευθερίας και Ανεξαρτησίας των Ελλήνων μέχρι της Θεσσαλίας, οι εχθρικές δυνάμεις της Ευρώπης, θέλησαν να απαξιώσουν τη δόξα των Ελλήνων και έπλασαν τη θεωρία, που διέσωσε ο Φαλμεράυρ, ότι οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες, δεν έχουν ούτε ένα εκατοστό αίματος των διαχρονικών Ελλήνων, αλλά είναι καθαρά Σλαύοι και έχουν Σλαυικό αίμα.
Αυτό γίνεται, ώστε οι Έλληνες να μην φθάσουν να διεκδικήσουν τα αρχαία σύνορα τους και με την παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να επιτύχουν οι Σλαύοι το προαιώνιο όνειρο τους να κατέβουν στις ζεστές θάλασσας της Μεσογείου.
Η αυθαίρετη αυτή θεωρία επεξετάθη σε προπαγάνδα των Σλαύων και εντάθηκε επί Σοβιετικής διακυβέρνησης, αφού οι Σοβιετικοί επροπαγάνδιζαν ότι όλοι οι Λαοί είναι το ίδιο, δεν έχουν διαφορές και λοιπά πολιτικά μυθεύματα και επιδιώκουν την ενσωμάτωση του Ελληνικού Λαού με τους Σλαυικούς Λαούς του Βορρά, οπότε η κάθοδος στη Μεσόγειο επετυγχάνετο.
Την θεωρία αυτή αντέκρουσαν επιστημονικά οι Έλληνες ιστορικοί με επικεφαλής τον Κων. Παπαρρηγόπουλο, αλλά η προπαγάνδα συνεχίζετο.
Έως ότου πλέον ήλθε η ώρα της Γενετικής Επιστήμης και η συγκεκριμένη έρευνα απόδειξε ότι το αίμα των Ελλήνων δεν έχει επηρεασθεί από τους Σλαύους, ούτε από τους Τούρκους, παρά τα 400 χρόνια σκλαβιάς.
Η έρευνα αυτή έγινε από:
α) το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ των ΗΠΑ,
β) την ερευνητική ομάδα του Κων. Τριανταφυλλίδη, καθηγητή του τομέα Γενετικής και Μοριακής Βιολογίας του Α.Π.Θ,
γ) το Πανεπιστήμιο της Παβίας της Ιταλίας και με συμμετοχή άλλων πέντε ερευνητικών εργαστηρίων διαφόρων χωρών από Βαγδάτη μέχρι Μόσχα.
Την αλήθεια αυτή αποσιωπούν οι σύγχρονοι εθνομηδενιστές και συνεχίζουν την αποδόμηση του Έθνους μας χωρίς επιστημονικά πλέον κριτήρια ( περισσότερα στο βιβλίο μου Έθνους Ελλήνων Εγκόλπιον, σελ. 173 έως 183).
Πέραν του ότι ο σοφός καθηγητής Κ. Τριανταφυλλίδης διδάσκει ότι: ” Η εθνοτική Ιθαγένεια είναι θέμα πολιτισμού, παιδείας, θρησκείας, γλώσσας και συνειδήσεως και δεν εντοπίζεται στο DNA ή στο αίμα”.
Για όλα αυτά σιωπούν οι περίεργοι, ευτυχώς λίγοι, ιστορικοί της μονομέρειας!
● Η εθνοτική ιθαγένεια των Ελλήνων, δεν έπαυσε να υπάρχει ούτε όταν κατελήφθησαν από τους Ρωμαίους, οπότε διετήρησαν τις εστίες, τα ιερά τους και τις φιλοσοφικές Σχολές στην Αθήνα, ούτε όταν ενετάχθησαν στη μετέπειτα Βυζαντινή Αυτοκρατορία, εις την οποία επεβλήθησα με τον πολιτισμό τους, την παιδεία και τη γλώσσα τους, που τελικά έγινε επίσημη γλώσσα του Κράτους, ούτε όταν σκλαβώθηκαν από τους Οθωμανούς, με την διατήρηση των ιερών τους, το λόγο της παράδοσης και των συνεχών επαναστάσεων, σε τοπικά επίπεδα , για αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού, τις οποίες αυτές επαναστάσεις, επίσης αποσιωπούν οι υπηρέτες του Εθνομηδενισμού.
Η Ελληνική γλώσσα επεκράτησε ως ομιλούμενη πολλούς αιώνες προτού γίνει επίσημη γλώσσα στο Βυζάντιο και συνειδητοποιούμε ότι ομιλείται από εκατομμύρια ανθρώπων, ανήκουντων σε δεκάδες Έθνη και Φυλές. Και τούτο διότι οι Έλληνες με την πολιτιστική τους παρουσία εξέπεμπαν κοσμοπολιτισμό, οι Έλληνες ήσαν κοσμοπολίτες.
Την αξία του πολιτισμού αυτού είχε εκτιμήσει και η νέα θρησκεία του Χριστιανισμού, ώστε ο Μέγας Βασίλειος σε βιβλίο του, προέτρεπε την ανάγνωση Ελληνικών κειμένων ” όπως αν εξ Ελληνικών ωφελοίντο λόγων”. Και τότε οι Έλληνες εθεωρούντο ειδωλολάτρες, μη Χριστιανοί.
● Οι κορυφαίοι Έλληνες ιστορικοί, όπως ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, Απ. Βακαλόπουλος, Ν. Σβορώνης, μας αποκαλύπτουν ένα γεγονός, που το θεωρούν απαρχή του Νέου Ελληνικού Έθνους.
Το ίδιο θεωρεί και ο γνωστός ιστορικός I. Irmscher, ενώ η Ελένη Γλυκατζή- Αρβελέρ θεωρεί ότι από το γεγονός αυτό ” αρχίζει η ταύτιση της Εθνικής συνείδησης των Βυζαντινών και των Ελλήνων ( ως διαδόχων του Βυζαντίου) με την Ορθοδοξία ( Γιατί το Βυζάντιο, 4η έκδοση, σελ. 227).
Πρόκειται για το γεγονός της άλωσης της Κων/πολης από τους συρφετούς της Τέταρτης Σταυροφορίας του 1204, με τις επακολουθήσασες λεηλασίες, βιαιοπραγίες, βιασμούς και διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Βέβαια οι Σταυροφορίες από το 1185 ( εκστρατεία των Νορμανδώνκατά της Ελλάδος) είχαν τεθεί υπό την αιγίδα του Πάπα.
Από τότε, λέγει ο Χωνιάτης, εδημιουργήθηκε χάος μεταξύ Λατίνων και Ελλήνων. Από τότε οι Βυζαντινοί αποποιούνται το Ρωμαϊκό όνομα και επικαλούνται ευθέως το Ελληνικό, που δεν αντιπροσώπευε πλέον την ειδωλολατρική αρχαιότητα.
Από τότε οι Έλληνες είχαν εκφράσει ευθέως και επισήμως την εθνική τους συνείδηση και προέβλεψαν την απαρχή του Νεο Ελληνικού Έθνους από την Κωνσταντινούπολη.
● Η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία που εκτρέφει την εθνομηδενιστική πολτοποίηση των εθνών, δεν θέλει την ύπαρξη του Ελληνικού Έθνους μέχρι το 1800!!, ούτε καν τη διανόηση συγγραφής γι’ αυτό της Ιστορίας του.
Δεν αναγνωρίζει τη συμμετοχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στα προεπαμναστατικά και επαναστατικά δρώμενα και
Δεν απαντά ή προσπερνά ως δήθεν ασήμαντα γεγονότα, όσα παραθέτουν εδραίες ιστορικές μαρτυρίες και γεγονότα, που διαψεύδουν τους αστόχαστους ισχυρισμούς τους, που τους θεωρούν βεβαιότητες.
● Όπως, π.χ ότι υπάρχουν άνθρωποι που και διανοήθηκαν και έγραψαν ιστορία του Ελληνικού Έθνους προ της Επανάστασης του 1821 ( The Athens Revien of Books, Οκτώβριος 2015), τους υποδεικνύεις το ” λάθος ” τους, αλλά το θεωρούν ” ανάξιο σχολιασμού” . Έτσι κάνουν, Ή απαντούν με παραπλανητικά ή παραποιητικά στοιχεία ή δεν απαντούν!!
● Όταν τους υποδεικνύεις ότι εκατοντάδες κληρικοί, από Πατριάρχες έως μοναχοί, από το 1453 αγωνίστηκαν, και εξοντώθηκαν με κάθε τρόπο, για την Εθνική απελευθέρωση,
● όταν τις εξεγέρσεις του επισκόπου Διονυσίου του Σκυλοσόφου ( Θεσσαλία) τις κατατάσουν στις ” αποκαλυπτικές εσχατολογικές αντιλήψεις” ενώ γνωρίζουν, αλλά αποσιωπούν ότι ο Σκυλόσοφος ζητούσε στρατιωτική βοήθεια από την Δύση και δεν εσχατολογούσε,
● όταν, κορυφαίοι ιστορικοί, όπως ο Ν. Σβορώνος, γράφουν ” Στους πρώτους αιώνες της Τουρκοκρατίας η Εκκλησία όχι μόνο δεν αντιτίθεται στα απελευθερωτικά κινήματα που υποκινούνται από τις δυτικές χριστιανικές δυνάμεις, αλλά και συμμετέχει ενεργά και πολλές φορές κατευθύνει ( Το Ελληνικόν Έθνος σελ. 85).
● Αλλά και μετά τους πρώτους αιώνες ” Η παλαιά χρησμολογία συνεχιζόταν ακατάπαυστα στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και καλλιεργούσε το πνεύμα και τις ελπίδες για την Ελευθερία” ( Δημαράς, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, σελ. 160, 9η έκδ.).
● Τελικά η κακομοιριά, η μιζέρια και ο φθόνος μας ακολουθεί. Ο απελπισμός στην αναγνώριση κάποιας επιτυχίας στη ιστορική πορεία μας ως Χώρας είναι ακατανόητος. Αυτή η ηδονή της δυστυχίας χρήζει ψυχιατρικού ελέγχου.
Έχει δίκιο ο Γιάννης Πανούσης όταν γράφει:
” Ένας Λαός χωρίς Ελλάδα; Ένας άπατρις Λαός, ο οποίος χειροκροτεί όσους αυτομολούν, που δοξολογεί τους ριψάσπιδες, που αγιοποιεί τους διπρόσωπους και δυσπιστεί απέναντι στους καθαρούς; Απάντηση σε αυτά ούτε ο Θεός της Ελλάδας, τον οποίον συχνά επικαλούμαστε ( κυρίως όταν τα έχουμε κάνει θάλασσα) δεν θα μπορούσε να δώσει.
Τελικά είναι πολύ δύσκολο να κουβαλάς στους ώμους σου μια τόσο μεγάλη Πατρίδα.
Ο ΙΜΠΡΑΗΜ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ
Οι Τούρκοι πολύ μνημονεύουν τον Ιμπραήμ που ερήμωσε την Πελοπόννησο και το Ναυαρίνο, που επενέβησαν οι μεγάλες δυνάμεις!
Αλλά ο Ιμπραήμ και τα στρατεύματά του, ΔΕΝ ήσαν Τούρκοι, αλλά ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ!. Οι Τούρκοι μετά τα Δερβενάκια εξαφανίστηκαν και, όπως πάντα, έπαιρναν μισθοφόρους ή έκαναν οικονομικές συμφωνίες με άλλες δυνάμεις της εποχής. Το ίδιο και σήμερα. Στις μάχες εκ των συστάδων έχουν Τζιχαντιστές, Σύρους κ.λ.π.
Πρέπει να θυμίσουμε ότι οι Αιγύπτιοι είχαν ουσιαστικά αυτονομηθεί από τον Σουλτάνο από το 1811 και ενεργούσαν ως μισθοφορικά στρατεύματα.
Oι ίδιοι αυτοί Αιγύπτιοι, με τα ίδια στρατεύματα και με επί κεφαλής τον Μωχάμετ Άλη, πέντε χρόνια αργότερα από το Ναυαρίνο, όπου κατενευμαχήθησαν από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις ( Αγγλία- Γαλλία- Ρωσία) , και ειδικότερα τα έτη 1831-1833, κατενίκησαν τον Τουρκικό στρατό και κατέκτησαν την Συρία! Και όχι μόνον τούτο. Αλλά προχώρησαν μέχρι την Άγκυρα και άρχισαν να απειλούν ευθέως τον Σουλτάνο, ο οποίος εσώθη από την παρέμβαση των ξένων μεγάλων δυνάμεων!!
Η επέμβαση εδώ των μεγάλων δυνάμεων άρεσε στους Τούρκους. Αλλά έχουν επιλεκτική μνήμη! Θέλουν να θυμούνται ό,τι και όπως τους συμφέρει. Η Ιστορία, όμως, είναι άτεγκτη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ