Με τι όνειρα κινήσαμε!
Με τι αφειδώλευτη αγάπη!
Με τι πίστη στον εαυτό μας!
Με τι ελπίδες στο διάβα μας!
Δεν αρνηθήκαμε τις δοκιμασίες.
Δεν κιοτέψαμε στις αδικίες.
Δεν αποφύγαμε τις κακουχίες.
Δεν στέρξαμε σε γονυκλισίες……
Το μερτικό μας σε σκληροτράχηλα υψώματα,
Δεν πλάνεψαν τις σκέψεις μας τα μαγικά τα χρώματα.
Δεν τάραξαν τον ύπνο μας μυρωδικά και αρώματα.
Φλόγισαν το νου μας αξίες και Αρχές ,ως τα ουράνια σώματα.
Σκληρή η συγκομιδή.
Φθόνος, δολερότητα ιταμή,
η συνήχηση της καρδιάς στους παλμούς της Πατριδικής ωδής,
είναι λόγος δίωξης και σπίλωσης προσωπικής.
Δεν έχει σημασία αν δικαιωθείς,
η δοκιμασία είναι ακριβή και
η αναμονή της εκδικητικής διαδικασίας φρικτή.
Αρκεί το πνεύμα και το σώμα σου να είναι θαλερό.
Να μην θολώσει το μυαλό από κδικιωμό και απελπισμό.
Όρθια να στέκει η κρίση στο ηθικό μεγάλωμα
κι ο χρόνος αλώβητος στης καρδιάς τ’ ανάλωμα.
Κι όταν δικαιωμένος, πορεύεσαι στο δρόμο σου,
σαύρες, ασπάλακες και ασβοί θα γλείψουν τα βήματά σου,
κι ασπόνδυλοι κακοφορμισμένοι τρωγλοδύτες
θα σκάψουν για σκόνη στα πατήματα σου,
μην περιμένεις το καλό το λόγο,
δεν μπορούν να μοιράσουν τίμια ούτ΄ ένα σβώλο.
Έτσι είναι οι λωποδύτες!!
Και τώρα με το άσπρο το κεφάλι,
δίχως της πρώτης νιότης σου τη ζάλη,
αναλογίζεσαι το πρωτινό σου πάθος
κι αναζητείς πιο ήτανε το λάθος…….
Μα όσο κι αν διαβείς
τον περίγειο δρόμο σου,
με κουρνιαχτό και σκόνη,
θα το αναζητάς ακόμη……………
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ
*Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του Γιάννη Καζάκου , Τέως Δημάρχου