Έσβησαν οι φωτιές της γνώσης,
χάθηκαν οι πηγές των αισθημάτων,
αποδράσαν τα αισθήματα του καθήκοντος,
ελιποτάκτησαν οι αισθήσεις της πραγματικότητας.
Κύμβαλα αλαλάζοντα αφρούρητους λόγους,
κύματα φθόγγων απανθρακωμένων γνώσεων,
φέρνουν το σκοτάδι της απόλυτης παράνοιας,
εκπαρθενεύουν τον αστερισμό του λογικού σύμπαντος.
Κομίζουν τη δημιουργική ασάφεια ως εύρημα,
την ολιγαρκή αφθονία ως επίλυση
και την προαιρετική υποχρεωτικότητα ως λύση!!!
Αυτές οι αθεμιτουργίες μεθυσμένων εγκεφάλων,
στο φως της νεκροφάνειας απόκληρων ήχων αλάλων
δεν είναι παρά η μοναξιά της αφωνίας των νάνων
στο αφροστεφάνωμα της επιτυχίας των ” πλάνων “!
Κι όμως, ο αποίμαντος λόγος, δεν είναι μόνος.
Στην πύλη του χρόνου προσμένει ο ξέφωτος δρόμος.
Όταν απαγχονίζουν τα ηλιοτρόπια της ζήσης τους,
όταν τα’ αερικά της μαρμαρωμένης φαντασίας τους
στήνουν φαντάσματα της ακυβέρνητης ζωής τους,
δεν θα χαρούν την ανθορροή και το φως των χρωμάτων .
Τη μαγική ακροβασία των γήινων πνευμάτων.
Δεν χτίζονται οι ζωές με ψέματα και αίματα,
ούτε οι κοινωνίες με εξόριστες μνήμες και αστόλιστες φωτιές.
Η θανή των αισθήσεων έρχεται αμείλικτη με το χρόνο.
Το πνεύμα όμως, άκτιστο μένει πάνω στο θρόνο
και ορθοπατεί ανάερο στον ακήρατο χρόνο.
Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή
του Γιάννη Καζάκου