Στους καιρούς μας των πολλαπλών κρίσεων αναδύεται ένας πολιτικός λόγος αμετροεπής , πολύλογος, ακατάσχετος, χωρίς νοηματικές αλληλουχίες, χωρίς βασικές παραδοχές, χωρίς δημοκρατική ευαισθησία και πολιτισμική ευθύνη.
Άλλο εκφέρεται, αλλιώς εννοείται, αλλιώς ερμηνεύεται, αυθαίρετα και διαβρωτικά της κοινωνικής και πολιτικής προόδου και άλλο στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Είναι η μεθοδολογία, που ζητάει το μερτικό της. Για να καταστρέψει σε μια αντισυστημική επίμονη προσπάθεια τις βασικές αρχές του δημοκρατικού πεδίου, της προόδου και της προκοπής των δυτικών δημοκρατιών.
Μεγάλο μέρος ευθύνης έχει και η έλλειψη παιδείας και γνώσης, μεγάλου αριθμού πολιτών, που δεν μπορούν να διακρίνουν την σκοπιμότητα και την πραγματικότητα. Άλλο εκλαμβάνουν ως νοούμενο, από εκείνο που πραγματικά νοείται.
Αυτόν τον μήνα έγινε πολλή συζήτηση για την ” αλαζονεία” του Μακρόν ” που δεν κρυβότανε “, ενώ για άλλους δεν είδαν καμία αλαζονεία, αλλά με ανωτερότητα, του Μακρόν, που ήταν αποτέλεσμα των σπουδών του και της πολιτικής του πορείας.
Εδώ ακριβώς έγινε και η σύγχυση της έννοιας της αλαζονείας με την έννοια της υπερηφάνειας.
Άλλο το ένα, άλλο το άλλο!!.
Ο “αλαζόνας ” έχει έπαρση, έχει οίηση, είναι καυχησιάρης, υπερόπτης, με την αδικαιολόγητη κουφότητα του μας κάνει να θεωρούμε τους άλλους βλάκες, χαζούς, σε αντίθεση με αυτόν.
Ο ” υπερήφανος ” είναι αξιοπρεπής, υψηλόφρων, έχει σεμνότητα, δεν προκαλεί, δεν υπερβαίνει την πραγματικότητα. Λέγει ότι είναι π.χ. υπερήφανος για τα παιδιά του και πράγματι κατά γενική ομολογία έχει καλά παιδιά, καλούς επιστήμονες, χρήσιμους ανθρώπους.
Ένας αλαζόνας δεν συζητεί, θέλει να επιβάλει την άποψή του γιατί δεν υπάρχει άλλη κατ’ αυτόν και φθάνει μέχρι ανορθολογισμού. Κατά κανόνα δεν προβάλει επιχειρήματα, η συνηθισμένη μορφή αντίδρασης είναι εκείνη του χλευασμού και της υπεροψίας. Αυτή είναι και η μεθοδολογία των Κομμάτων και των κομματικών συγκροτημάτων, όπου χλευάζονται ή λοιδορούνται οι αντίθετοι ομιλητές, ανεξάρτητα του τι λένε!!!
Στις περιπτώσεις αυτές δεν μπορεί να υπάρξει συζήτηση με ένα πακτωμένο ιδεολογικοποημένο καταναγκασμό που αποκλείει το Λόγο, το συλλογισμό, την αντιπαράθεση απόψεων.
Ακόμη, πρέπει να διακρίνουμε την υπερηφάνεια από τον ναρκισμό και τον εγωισμό. Ο εγωιστής δεν έχει κοινωνικό υπόβαθρο, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν πέραν του εαυτού του, είναι φιλοτομαριστής.
Ο ναρκισισμός είναι προπετής, εξωτερίκευση ενός εγωισμού, που συνήθως δεν έχει σχέση με την αυτοεκτίμηση. Επιδειξιομανία ακατάσχετη χωρίς λόγο, υποκρυπτομένη αίσθηση αλαζονικής συμπεριφοράς, που δυσκολεύει να συνειδητοποιήσει τον περιορισμένο τους ορίζοντα.
Αντίθετα , αυτά τα ελαττώματα τα αποφεύγουν άνθρωποι, που έχουν υψηλή μόρφωση, κοινωνική πείρα, επίγνωση της πραγματικότητας και των ελλείψεων και των κενών τους.
Και για να κλείνουμε με τους προγόνους μας. Αυτοί, στις περιπτώσεις που ο πολίτης αψηφεί τους Νόμους της πολιτείας ή τον άγραφο θεϊκό νόμο που θέτει όρια στις ανθρώπινες ενέργειες και πράξεις, τότε διαπράττει μέγα αδίκημα, την ” ύβριν “ η οποία επιφέρει την θεϊκή οργή και επέρχεται η ΝΕΜΕΣΙΣ, γιατί αυτή η συμπεριφορά υπερβαίνει τη θνητή του φύση και τείνει να εξομοιωθεί με τους Θεούς!!!
Αυτή η συμπεριφορά, προκαλείται συνήθως και πληγώνει την ” υπερηφάνεια ” ή τον ” εγωισμό του ” προσβαλλόμενου ” πολίτη από την ύπαρξη ατόμων που υπερβαίνουν σε γνώσεις, σε ήθος, σε έργο, σε κοινωνική γοητεία και υπεροχή. Αυτό ακριβώς αποτελεί την ΥΒΡΙΝ!
Και για να αντιστοιχήσουμε τις συμπεριφορές αυτές στις ημέρες μας, δεν μπορώ να αποφύγω την πρόκληση της Ελληνικής πολιτικής επικαιρότητας, επισημαίνω την κατηγορία της Λεπέν προς τον Μακρόν για ” περιφρόνηση” ( γράψε αλαζονεία), όπως ακριβώς και ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί τον Μητσοτάκη για “αλαζονεία “!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ