Διαβάζουμε στον Τύπο ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα και η Τουρκία είχαν φτάσει κοντά στην επίλυση του Κυπριακού και στη διευθέτηση του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δυο χωρών, αλλά η διαδικασία ανεστάλη το 2004 με την ανάληψη της Κυβέρνησης Καραμανλή.
Επίκουρος του δημοσιεύματος αυτού ήλθε με επιστολή του ο καθηγητής Π. Κ. Ιωακειμίδης, ο οποίος λέγει ότι κατά την παράδοση του σχετικού φακέλλου από τον απερχόμενο πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, ο Καραμανλής αρνήθηκε να τον παραλάβει και ότι ο Μολυβιάτης είπε: «δεν μας χρειάζεται, ξέρουμε τι θα κάνουμε».
Αλλά δεν μας λένε ποια ήταν η λύση αυτή στην οποία ευρίσκοντο κοντά με την Τουρκία, τι ήταν εκείνο που εμπόδιζε μέχρι τότε να ολοκληρωθεί η «συμφωνία», εάν είχαν ενημερωθεί γι’ αυτές τις υπό επιτυχία συμφωνίες τους η ηγεσία της Κύπρου και τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και γιατί άργησαν (ύστερα από μια 20ετία) να ανακινήσουν αυτήν την «επιτυχία» ο κ. Παπανδρέου και ο τότε στενός συνεργάτης του κ. Π. Ιωακειμίδης.
Θα περιμένουμε τις εξηγήσεις αυτές, διότι η συνηγορία του κ. Ιωακειμίδη μας θέτει σε πρόσθετες επιφυλάξεις για την φερόμενη «λύση του Κυπριακού» τότε, δεδομένης της γνωστής urbi et orbi ενδοτικής στάσης του κ. καθηγητή στην αντιμετώπιση των θεμάτων με την Τουρκία!
Και παρατηρούμε την πολιτική ένδεια της εποχής μας, ότι δηλ. η πολιτική συγκροτείται πάνω σε ένα ιδεολογικό κενό, κατευθυνόμενη πιο πολύ στη διάψευση παρά στη θέση. Δηλαδή στην πολιτική πομφόλυγα παρά στην εδραία τοποθέτηση των θεμάτων. Αλλά έτσι δεν πρόκειται για συζήτηση επί Αρχών και Αξιών, του Διεθνούς Δικαίου και του Κράτους δικαίου, αλλά περί αξιακού χάους, ταξινομημένου στο περιστασιακά διαμορφωμένο εσωτερικό ή διεθνές πεδίο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ