Τα τελευταία χρόνια παίρνει μορφή χιονοστιβάδας μία νέα μουσική πρόκληση που ακούει στην ονομασία «ΡΑΠ».
Ο «ράπερ», με το πρόσχημα του καλλιτέχνη και το δικαίωμα της έκφρασης μέσω μουσικής επένδυσης ή υπόκρουσης, μεταφέρει συστηματικά επιθετική ρητορική κατά παντός επιστητού κατηγορώντας τους πάντες (θεσμούς και ανθρώπους), συνήθως υβρίζει με χαλκευμένα ψεύδη ή φανταστικά ιδεολογήματα και εμφανίζεται ως ο αυθεντικός εκφραστής της αλήθειας και της κοινωνικής και άλλης δικαιοσύνης.
Το περίεργο είναι ότι αυτοί οι καλλιτέχνες δεν έχουν τις γνώσεις των θεμάτων, για τα οποία κατηγορούν όλους τους άλλους, αλλά εμφανίζονται ότι αυτοί γνωρίζουν και εκπέμπουν όλη την αλήθεια.
Είναι θεμιτό στην κοινωνία μας, και το εκφράζει και ο λαός μας με τη θυμοσοφία του ότι: «Άστον να σε βρίζει ή να σε κακολογεί, δεν πειράζει διαφήμιση σου κάνει». Έχουμε και την αφήγηση του λαϊκού τραγουδιστή και πραγματικού καλλιτέχνη, του Σταμάτη Κόκκοτα που έλεγε στον Ωνάση: «Τέλη, μην τους ακούς, άστους να σου λένε, διαφήμιση σου κάνουν. Εάν δεν σε αναφέρουν και για κακό σκοπό, θα εξαφανιστείς». Και εκείνος επιδοκίμαζε με το σαρδώνιο γέλιο του!
Αλλά η επιθετική αυτή ρητορική, με την πάροδο του χρόνου, δημιουργεί έχθρες και πάθη, διασπείρει δηλητηριώδη κατά κανόνα βλακεία στο κοινό και υπερβαίνει τα «εσκαμμένα», που έλεγαν οι προπάτορές μας. Δηλαδή ξεπερνάει το σκαμμένο χωράφι που του ανήκει και διεκδικεί, με αθέμιτους λόγους και τρόπους, άλλα χωράφια.
Και όσο η παραφορά ενός ράπερ, του είδους αυτού, είναι αδιάφορη κάτω από συνθήκες κοινωνικής ψυχραιμίας, δεν αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα. Όταν, όμως, στη φορά της κατασκευασμένης του (κονσέρβα) ευφυΐας, αποκτά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του (αυτό συμβαίνει πάντοτε) και έχει επιδραστικότητα στο κοινωνικό σύνολο, μη έχοντας αντίπαλο στον επιθετικό και καταγγελτικό του λόγο, από καμία άλλη πλευρά, τότε γίνεται, όντας αδαής και ανάλγητος, διχαστικός παθογόνος παράγοντας της κοινωνίας. Πρόσφατο παράδειγμα έχουμε τον ράπερ Κάνιε Γουέστ στις ΗΠΑ, όπου τώρα τον αντιμετώπισε και απομόνωσε το «κατεστημένο», αφού επί χρόνια, ως κατασκευασμένη ιδιοφυΐα ή δημοφιλές ανέκδοτο, τον άφησε να γίνει εκατομμυριούχος, παρ’ ότι εστρέφετο εναντίον των ομοχρώμων του μαύρων, λέγοντας ότι «τα 400 χρόνια σκλαβιάς ήταν επιλογή των αφροαμερικανών» ή υποστήριζε το ακροδεξιό σύνθημα «White Lives Matter» και με κάθε μέσο τον Τραμπ. Εστρέφετο κατά των Εβραίων ή οργάνωνε διαδικτυακές επιθέσεις κατά των θεωρούμενων εχθρών της πρώην συντρόφου του Κιμ Καρντάσιαν κλπ.
Θεωρώ ότι το νεοφανές αυτό μουσικό είδος, ως φαινόμενο μουσικής έκφρασης, με τα συμπαρομαρτούντα, πρέπει να το παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον και ψυχραιμία. Είναι βέβαιο ότι το σύστημα σκέψης και συμπεριφοράς του είναι δογματικό προς κάποια κατεύθυνση. Εμείς δεν έχουμε λόγο να ανησυχούμε όσο δεν προσβάλλει τις αρχές μας και τις αξίες μας. Ούτε η κοινωνία μας αρνείται να ακούει καινούργιες σκέψεις όσο δεν διαχωρίζουν τους ανθρώπους, δεν προάγουν το διχασμό της, δεν προωθούν το μηδενισμό των θεσμών και των Αρχών της.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΖΑΚΟΣ